Rozdział dwunasty

*Perspektywa Zayn'a*
Kiedy żegnałem się z Nadine miałem przedziwne wrażenie, że ta dziewczyna coś knuje i pewnie dowiedziałbym się co gdyby nie Malvina chodząca za mną dosłownie wszędzie. Sam właściwie nie rozumiałem dlaczego po tym wszystkim wciąż się z nią spotykałem. Może dlatego że była tak bardzo podobna z charakteru do Nadii? Ech, jak mogę tak w ogóle myśleć? Nadia jest jedyna w swoim rodzaju i nikt, ale to nikt nie może jej zastąpić. Z rozmyślań wyrwał mnie głos Nialla, pstrykającego przede mną palcami. Spojrzałem na niego.
- Ziemia do Malika - zaśmiał się - O czym tak myślisz? - zapytał wyraźnie zaciekawiony.
- Myślisz że kiedy wrócimy do domu to Nadine wciąż tam będzie? - zapytałem wprost nieco przygnębiony.
- Oczywiście że tak, dlaczego miałoby jej nie być? - zdziwił się moimi słowami co było słychać nie tylko w jego głosie ale i widać było na jego twarzy - Oj, stary, niedawno się pogodziliście i pewnie dlatego masz wrażenie, że Nadia może od ciebie uciec. Zapewniam cię jednak że tego nie zrobi. A jeśli nawet to rodzice postawą na nogi cały świat żeby ją odnaleźć, rozumiesz? - poklepał mnie po ramieniu i wrócił do oglądania telewizji z resztą zespołu i Malviną, której obiecałem, że pojedzie z nami w tę trasę.

*Perspektywa Nadii*
Naprawdę było mi przykro kiedy schodziłam do salonu, gdzie siedziała Maura. Dlaczego? Zamierzałam powiedzieć jej o swoim planie i zamiarach. Głównym z tych dwóch było nie rozklejenie się podczas rozmowy i nie danie za wygraną. Nie byłam egoistką. Wcale.
Ja jedynie myślałam o bliskich mi osobach, które cierpiały przez moje uczucia do Malika.
Czy go kochałam? Mnie samej ciężko było odpowiedzieć na to pytanie. Czy tęskniłam za nim przez te ostatnie lata? Jak cholera. Czy chciałabym być teraz przy nim i wspierać wie tylko jego ale i resztę chłopców? Oczywiście że tak, ale było to niemożliwe ze względu na Malvinę, która już wcześniej została zaproszona na tę trasę. Ja tylko chciałam wejść im wszystkim z drogi i pozwolić im żyć tak, jak żyli beze mnie... Widziałam że rozmowa z mamą Niall'a nie będzie prosta, ale uciekać też nie chciałam. To nie w porządku. Kiedy weszłam do salonu, rozmawiała właśnie przez telefon więc chciałam się wycofać ale zawołała mnie ruchem ręki.
- Niall chce z tobą rozmawiać - uśmiechnęła się a ja wzięłam od niej telefon.
- Halo? - kiedy usłyszałam radosny glos chłopaka wszystkie moje plany jakby legły w gruzach. Czułam że nie mogę mu tego zrobić, to zbyt okrutne.
- Nads! Pakuj swoje rzeczy, mama ci pomoże - powiedział od razu.
- Co? - zdziwiona spojrzałam na uśmiechniętą Maurę - O czym ty mówisz?
- Wracamy po ciebie. Pogadamy później, teraz się pakuj! Nie ma czasu do stracenia! - i nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć rozłączył się.
Spojrzałam na Maurę, która tylko wyruszyła ramionami i wstała z kanapy. Bez słowa złapała mnie za rękę i zaprowadziła do mojego pokoju.

__________

Cześć. Wybczcie, że to taki krótki rozdział ale miałam dodać coś w środę a poza tym pisałam to na telefonie i tak pewnie będzie przez dłuższy czas. Zaraz zacznę pisać nowy rozdział więc być może za tydzień będzie dłuższy rozdział.  Jeszcze raz przepraszam i proszę was o zrozumienie.

Pozdrawiam.

8 komentarzy = kolejny rozdział!